تعیین فاصله بهینه تونل‌های متقاطع غیرهمسطح با استفاده از روش عددی - مطالعه موردی تقاطع متروی خط 6 و 7 تهران

مهمترین عامل تصمیم­گیری در تونل­های متقاطع غیرهمسطح، تعیین فاصله بهینه بین تونل­ها می­باشد. از نظر تئوری­، هر چه فاصله تونل­ها بیشتر باشد، مناسب­تر است ولی از نظر بهره­برداری، هرچه تونل­ها به یکدیگر و به سطح زمین نزدیک­تر باشند‏، تا زمانی که به سایر سازه­های زیرسطحی آسیبی نرسانند، مناسب­تر است. این تحقیق با هدف تعیین فاصله بهینه­ تونل­های متقاطع انجام شده است و در آن از تحلیل­های عددی سه­بعدی توسط نرم­افزار المان محدود GTS NX کمک گرفته شده است. در این تحقیق به کمک اطلاعات حاصل از محل تقاطع تونلهای خطوط 6 و 7 متروی تهران دو سناریو اصلی مورد بررسی قرار گرفته است. در سناریوی اول تونل عمیق به سمت تونل کم عمق و در سناریو دوم تونل کم عمق به سمت تونل عمیق جابجا شد.. در هر سناریو مدل­های عددی که در هر یک از آن­ها تونل­ها نسبت به حالت قبل 40 سانتیمتر تغییر وضعیت داده بودند‏، مورد بررسی قرار گرفت و نزدیک کردن تونل­ها تا آنجا ادامه پیدا کرد که نشست سطح زمین یا کرنش­های بوجود آمده در مدل از حد مجاز تجاوز ننموده و پوشش بتنی با مشخصات موجود پاسخگوی تنش­های وارده باشد. نتایج ‏ نشان می­دهد سناریوی دوم گزینه مناسب تری بوده و در آن می­توان فاصله تونل­ها را تا 80 سانتیمتر، بدون تغییر در سازه بتنی تونل­ها، کاهش داد.